Verkiezingen: Een circus van herhaling?

Het politieke landschap is soms net een soapserie, vol onverwachte wendingen en cliffhangers. Maar wat als die cliffhangers steeds vaker leiden tot... weer een nieuwe aflevering? Of, in  de Nederlandse situatie, weer nieuwe verkiezingen? Zo kan dat niet langer. De methode van verkiezingen in Nederland verdienen een serieuze make-over.

Abdomocratie **

Stel je voor: je hebt net je kruisje gezet, je hebt je verdiept in de partijprogramma's, je hebt je stem uitgebracht in de hoop op verandering. En dan, pats! Een paar maanden later, mag je weer. Is dat niet een beetje veel van het goede? Kiezers kunnen onmogelijk goed gemotiveerd zijn voor een geheel nieuwe politieke keuze als dit keuzemoment al snel volgt op de laatste stemming. Het risico dat er met de onderbuik gegokt gaat worden is levensgroot. En dat is een bedreiging voor onze democratie.

** Abodomen (Latijn) = buik Kratos (Grieks) = macht

  

Het vierjaarlijkse ritueel: Een heilig huisje?

Laten wij vasthouden aan de vierjaarlijkse verkiezingen. Het is een ritme dat we kennen, een moment van reflectie en vernieuwing. Maar wat als een kabinet voortijdig valt? Moeten we dan meteen weer naar de stembus? Niet doe! In plaats daarvan zouden we moeten kijken naar de mogelijkheden van heronderhandeling en herconfiguratie binnen de bestaande zetelverhoudingen. Laat de partijen die al gekozen zijn, hun verantwoordelijkheid nemen en proberen er samen uit te komen.

Een stabielere toekomst

Het is tijd voor een serieuze discussie over de methode van verkiezingen in Nederland. Het is niet goed om telkens als kabinetten gestruikeld zijn nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Laten we streven naar een stabielere politieke toekomst, waarin de stem van de kiezer gerespecteerd wordt, maar niet steeds opnieuw wordt gevraagd als of de eerdere stem in een vlaag van waanzin was uitgebracht.